trening EMS

(BOECKH-BEHRENS, W.-U. / GRÜTZMACHER, N. / SEBELEFSKY, J., nieopublikowana rozprawa, Uniwersytet w Bayreuth, 2002).

Cel badania

Celem badania było ustalenie wpływu intensywnego treningu EMS na dolegliwości pleców.

Metodyka badań

49 pracowników z Uniwersytetu w Bayreuth z dolegliwościami pleców, 31 kobiet i 18 mężczyzn o średniej wieku 47 lat, dobrowolnie wzięło udział w badaniu. Częstotliwość i intensywność dolegliwości pleców oraz ogólne skargi dotyczące samopoczucia, sił witalnych, stabilności ciała i sylwetki określono przy pomocy kwestionariuszy początkowych i kontrolnych. Przeprowadzono 10 sesji treningowych EMS, które odbywały się dwa razy w tygodniu, a każda trwała 45 minut i odbywała się z następującymi parametrami: czas trwania impulsu 4 s, interwał impulsu 2 s, częstotliwość 80 Hz, czas narastania 0 s, amplituda (szerokość) impulsu 350 µs. Podczas badania, przez czas 10-15 minut trwało indywidualne przyzwyczajanie uczestników do wyższych nastaw natężenia impulsów, a następnie przez około 25 minut treningu wykonywane były różne ćwiczenia statyczne. Trening kończył się 5-minutowym programem relaksacyjnym z następującymi parametrami: czas trwania impulsu 1 s, interwał impulsu 1 s, częstotliwość 100 Hz, czas narastania 0 s, amplituda (szerokość) impulsu 150 µs.

Wyniki

88,7% uczestników zaobserwowało zmniejszenie dolegliwości pleców ze znaczącą ulgą i brakiem objawów u 38,8% badanych. Mniejszą poprawę zaobserwowano w 41,9% przypadków. Podczas treningów gwałtownie zmalały również częstotliwość i natężenie przypadłości.

Ponadto trening EMS doprowadził do osiągnięcia następujących wyników ogólnych: u 61,4% badanych wykazano poprawę ogólnego stanu związanego ze schorzeniem, 75,5% zaobserwowała poprawę samopoczucia, 69,4% odczuło wzrost sił witalnych, 57,1% mężczyzn i 85,7% kobiet zauważyło poprawę stabilność ciała, 50% badanych potwierdziło pozytywny wpływ treningu na ich sylwetkę, a 75,5% czuło się bardziej zrelaksowanych po ćwiczeniach.

Wnioski

Ogólny trening EMS całego ciała bardzo skutecznie eliminuje dolegliwości pleców. Impuls elektryczny wyraźnie angażuje nawet głęboko położone partie mięśnie, które podczas konwencjonalnych metod pobudzane są z trudnością. Specjalny trening całego ciała EMS charakteryzuje się oszczędnością czasu, wysoką skutecznością i dalekosiężnymi pozytywnymi skutkami dla zdrowia. Równocześnie osiągane są cele terapeutyczne i prewencyjne.

(BOECKH-BEHRENS, W.-U. / SCHÄFFER, G., nieopublikowana praca licencjacka, Uniwersytet w Bayreuth, 2002).

Cel badania

Celem niniejszej pracy było zbadanie wpływu treningu EMS na problem nietrzymania moczu.

Metodyka badań

Za pomocą kwestionariusza początkowego oraz końcowego (GAUDENZ, 1979) zbadano obecność, typ oraz intensywność nietrzymania moczu u 49 osób z dolegliwościami pleców. U 17 (w tym 15 kobiet, 2 mężczyzn) uczestników, ze średnią wieku 47 lat, wykazano niewielki do umiarkowanego problem nietrzymania moczu. Przeprowadzono 10 sesji treningowych EMS, które odbywały się dwa razy w tygodniu, a każda trwała 45 minut i odbywała się z następującymi parametrami: czas trwania impulsu 4 s, interwał impulsu 2 s, częstotliwość 80 Hz, czas narastania 0 s, amplituda impulsu (szerokość) 350 µs. Podczas badania, przez czas 10-15 minut trwało indywidualne przyzwyczajanie uczestników do wyższych nastaw natężenia impulsów, a następnie przez około 25 minut treningu wykonywane były różne ćwiczenia statyczne pod nadzorem instruktora. Trening kończył się 5-minutowym programem relaksacyjnym (czas trwania impulsu 1 s, częstotliwość 100 Hz, czas narastania 0 s, amplituda impulsu 150 µs).

Wyniki

U 64,7% badanych zaobserwowano złagodzenie objawów nietrzymania moczu, 23,5% pozbyło się problemu całkowicie, 24,4% stwierdziło zmniejszenie objawów, 35,9% uczestników stwierdziło, że objawy utrzymują się bez zmian. Wyniki te korespondują z pozytywnymi wynikami otrzymanymi w miejscowej terapii elektrostymulacji mięśni w celu eliminowania problemu nietrzymania moczu (patrz Eriksen 1987, Sebastio 2000, Salinas Casado 1990, Meyer 2001).

Wnioski

Ogólny trening EMS całego ciała stanowi bardzo skuteczną metodę, która pozwala osiągnąć takie cele terapeutyczne jak: ulga od problemów związanych z nietrzymaniem moczu, dolegliwości pleców, a także cele prewencyjne poprzez formowanie mięśni, kształtowanie sylwetki, poprawę samopoczucia, witalności, stabilności ciała i ogólnej wydajności organizmu.

(VATTER, J., Uniwersytet w Bayreuth, 2003; publikacja AVM Verlag, Monachium 2010).

Cel badań

Niniejsze opracowanie miało na celu ustalić, czy podczas badań doświadczalnych z wykorzystaniem treningów elektrostymulacji całego ciała można osiągnąć pozytywne zmiany w zakresie siły, antropometrii, świadomości ciała, nastroju, ogólnych czynników zdrowotnych, bólu pleców i nietrzymania moczu.

Metodyka badań

W czterech klubach fitness przebadano grupę 134 ochotników (102 kobiet i 32 mężczyzn) o średniej wieku 42,5 lat, a następnie porównano ich wyniki do grupy kontrolnej (n = 10) oraz przebadano z uwzględnieniem wieku i płci przed i po okresie sześciu tygodni treningu. Wiązało się to określeniem maksymalnej siły, wytrzymałości fizycznej, masy ciała, tkanki tłuszczowej, obwodu, częstotliwości i intensywności dolegliwości pleców i nietrzymania moczu, ogólnym stanem dolegliwości, nastrojem, witalnością, stabilnością ciała i modelowaniem sylwetki. Przeprowadzono 12 treningów z częstotliwością dwóch  sesji tygodniowo z następującymi parametrami intensywności: czas trwania/interwał 4 s/4 s, 85 Hz prostokątne impulsy, amplituda 350 µs. Każda sesja składała się z okresu 10-15 minut przyzwyczajania każdego z osobna do indywidualnych nastaw natężenia impulsów, po tym następował 25 min trening, podczas którego wykonywano różne ćwiczenia w pozycjach statycznych. Trening kończył się 5-minutowym programem relaksacyjnym ( czas trwania impulsu 1 s, interwał 1 s, częstotliwość 100 Hz, prostokątne impulsy, amplituda impulsu 150 µs).

Wyniki

82,3% badanych zauważyło zmniejszenie bólu pleców, a 29,9% przestało odczuwać objawy. 40,3% uczestników przed badaniem uskarżało się na przewlekły ból pleców, po zakończeniu badań liczba ta spadła do zaledwie 9,3%. 75,8% osób stwierdziło poprawę w nietrzymaniu moczu, a 33,3% pozbyło się problemu. Wiele objawów zostało uległo znacznemu zmniejszeniu (ok. 50%). Maksymalna siła wzrosła o 12,2%, a wytrzymałość fizyczna o 69,3%. Kobiety osiągnęły lepsze wyniki niż mężczyźni (13,6% wobec 7,3%). 18 uczestników nie ukończyło badania. W grupie kontrolnej, nie zaobserwowano żadnych zmian.

Masy ciała i BMI uczestników pozostały praktycznie takie same. Procent tłuszczu w organizmie spadł o 1,4% w grupie treningowej oraz wzrósł o 6,7% w grupie kontrolnej. Młodsze osoby uczestniczące w treningu straciły na wadze więcej niż osoby starsze, bez względu na płeć i wagę. Wśród kobiet, w grupie treningowej, obwody ciała uległy znacznemu zmniejszeniu, w klatce piersiowej (-0,7 cm), w udach (-0,4 cm), talii (-1,4 cm) i biodrach (-1,1 cm). Wśród mężczyzn zmalały one w talii (-1,1 cm) przy jednoczesnym wzroście obwodu ramion (+1,5 cm), klatki piersiowej (+1,2 cm) i ud (+0,3 cm). W grupie kontrolnej nie wykazano poprawy, lecz zwiększone obwody w talii i biodrach w tym samym czasie. Samopoczucie poprawiło się, wykazując 83,0% mniej napięć, 89,1% większą stabilność i 83,8% większą wydajność. 86,8% badanych zauważyło pozytywne efekty kształtowania ciała, trening był pozytywnie postrzegany przez 90,0% uczestników. Wysokie natężenie przyniosło znaczącą poprawę u pacjentów z dolegliwościami, ale także zwiększyło częstotliwość występowania bólu mięśni.

Wnioski

Ogólny trening EMS stanowi skuteczny sposób na zmniejszenie bardzo częstych problemów z nietrzymaniem moczu oraz dolegliwości pleców. Wzrost siły jest podobny, a pod pewnymi względami przewyższa doświadczenia z konwencjonalnych treningów. Modelowanie sylwetki i poprawa nastroju dotyczy mężczyzn i kobiet ze wszystkich grup wiekowych. W ten sposób trening ogólny EMS jest skuteczną formą ćwiczeń, która trafia do szerokiego spektrum grup docelowych.

(Speicher, U. / Nowak, S. / Schmithüsen J. / Kleinöder, H. / Mester, J., Niemiecki Uniwersytet Sportowy w Kolonii 2008, opublikowano między innymi w „medical sports network” 04/2007)

Cel badania

Celem niniejszej pracy było porównanie klasycznej metody treningu siłowego z dynamicznym treningiem EMS całego ciała w odniesieniu do ich wpływu na siłę i szybkość.

Metodyka badań

Grupę 80 studentów kierunków sportowych podzielono losowo na dwie równe podgrupy. U jednej z nich prowadzono klasyczny trening na przyrost, maksymalną siłę, szybkość i wytrzymałość mięśni, a u drugiej trening z wykorzystaniem nowoczesnych metod takich, jak ogólny trening ciała EMS i wibracje oraz dwie grupy mieszane: ogólny trening EMS/przyrost mięśni oraz wibracje/przyrost mięśni. Tradycyjne grupy treningowe trenowały na maszynach zginacz mięśni nóg i prostownika nogi (Gym80) w poszczególnych grupach, w trzech seriach z różnymi dodatkowymi obciążeniami (30-90%, 3-15 powtórzeń). Grupy EMS wykonywały wykroki boczne oraz zginały kolana bez dodatkowych obciążeń (czas trwania impulsu / przerwa 6 s / 4 s, 85 Hz częstotliwość impulsu, szerokość impulsu 350 µs, bipolarne impulsy prostokątne, 60% natężenia). Normowanie odbywało się przez biofeedback. Treningi odbywały się 2 razy w tygodniu przez okres 4 tygodni. Badania początkowe i końcowe przeprowadzono przed i po treningu, przy użyciu diagnostycznych maszyn siłowych przed i po treningu oraz po dwutygodniowym okresie regeneracji. Dynamikę mierzono za pomocą wydajności (siła x prędkość) z 40% i 60% dodatkowym obciążeniem pod różnym kątem.

Wyniki

Wszystkie typy treningów siłowych poprawiły znacząco maksymalną wydajność. Maksymalna siła wzrosła o 16% w grupie przyrostu oraz 9-10% w grupie EMS. Tylko w grupie EMS znacząco poprawiła się szybkość. Zmierzona prędkość wzrosła o około 30% - znacznie więcej niż przy użyciu innych klasycznych metod (16-18%). Jest to spowodowane bezpośrednią kontrolą EMS nad szybko-reagującymi włóknami mięśniowymi.

Mieszane grupy treningowe jak EMS i przyrost wykazują typowe wyniki dwóch bodźców treningowych (maksimum 7% wzrostu siły i 12% poprawy wydajności). Połączenia klasycznych i nowoczesnych metod treningowych mogą stworzyć nowe, obiecujące konfiguracje bodźców. Na uwagę zasługują jednak długotrwałe efekty ogólnego treningu ciała EMS, największa poprawa wydajności ujawnia się bowiem po dwutygodniowym okresie regeneracji.

Wnioski

W porównaniu z różnego rodzaju treningami w celu zwiększenia siły i szybkości oraz dynamiki całego ciała wykazano, że trening EMS z miha bodytec jest wysoce skuteczną metodą szkolenia. Trening całego ciała EMS był jedyną formą treningu, który był w stanie poprawić maksymalne osiągi sportowe w zakresie szybkości poruszania się. Ponadto wyraźne długoterminowe skutki otwierają nowe możliwości w periodyzacji treningu. Dokładnie dobrana częstotliwość treningu EMS wspólnie z dynamicznym wykonywaniem ruchu stanowi obiecujące połączenie treningu siłowego i szybkości.

(KEMMLER, W. / BIRLAUF, A. / VON STENGEL, S., Uniwersytet w Erlangen- Norymberga 2009).

Cel badania

Po menopauzie u kobiet zachodzą istotne zmiany w składzie ciała, zwiększa się zawartość tkanki tłuszczowej w rejonie brzucha oraz następuje spadek masy mięśniowej. Aby przeciwdziałać tej tendencji, ogólny trening elektrostymulacji całego ciała dziś wyróżnia się jako alternatywa dla konwencjonalnych treningów, charakteryzuje się on bowiem mniejszym ortopedycznym i kardiologicznym obciążeniem przy stosunkowo małym nakładzie treningowym. Celem pilotażowego badania było określenie możliwości zastosowania i możliwości treningu EMS u osób starszych, a także określenie skuteczności tej formy treningu dla parametrów antropometrycznych, fizjologicznych i mięśniowych.

Metodyka badań

30 kobiet po menopauzie z wieloletnim doświadczeniem treningowym przydzielono losowo do grupy kontrolnej (CG: n = 15), w której kontynuowały trening na dotychczasowych zasadach, a grupa EMS (n = 15) wykonywała 20- minutowy trening całego ciała EMS co cztery dni, a ponadto, dwa razy w tygodniu uczestniczki odbywały trening siłowy i wytrzymałościowy. Najważniejsze dane antropometryczne (waga, rozmiar, procent tkanki tłuszczowej, obwodu talii, itp.) zostały ustalone wraz z tempem metabolizmu i VO2.

Wyniki

Spoczynkowe tempo metabolizmu wykazało istotne zmniejszenie CG (-5,3%, p = 0. 038) i bez zmian (-0,2%, p = 0,991) w grupie EMS. Pomimo średniej wielkości efektu (ES: 0,62), tylko tendencje bez istotnych różnic wystąpiły pomiędzy EMS i CG (p = 0,065). Skumulowana wartość grubości fałdu skórnego zmniejszyła się znacząco w grupie EMS (p = 0,001) o 8,6%, w porównaniu do niewielkiego, nieznacznego wzrostu w grupie kontrolnej (1,4%); różnica ta okazała się istotna ze statystycznego punktu widzenia (p = 0,0001, ES: 1,37). Obwód talii jako kryterium otyłości brzusznej istotnie zmalał w grupie EMS (p [gt] 0,001), o -2,3% (vs CG: +1,0%, p = 0,106). Powstała różnica pomiędzy grupami okazała się istotna (p = 0,001, ES: 1,64).

Wnioski

Podsumowując, wykazano poprawę parametrów funkcjonalnych, takich, jak maksymalna siła i szybkość, przy równoczesnym występowaniu efektów zdrowotnych dla składu ciała. U tej grupy wysportowanych kobiet po menopauzie stwierdzono również wysoki poziom akceptacji treningu EMS. Pomijając zatem aspekt skuteczności, można mieć pewność co do tego, że przedmiotowa metoda treningu będzie stosowana.

(KEMMLER, W. / BIRLAUF, A. / VON STENGEL, S., Uniwersytet w Erlangen- Norymberga 2009)

Cel badania

Sarkopenia i otyłość brzuszna wiążą się ścisle ze śmiertelnością i słabowitością osób starszych. Celem tego badania był zakres, w jakim ogólna elektrostymulacja całego ciała (WB-EMS z ang. whole body-EMS ) może wpłynąć na skład ciała i czynniki ryzyka u starszych mężczyzn z zespołem metabolicznym.

Metodyka badań

Łączną grupę 28 mężczyzn z zespołem metabolicznym wg IDF (69,4 ± 2,8 lat) z okolic Erlangen losowo rozdzielono na grupę kontrolną (KG: n = 14) oraz grupę WB-EMS (n = 14). 14-tygodniowy reżim treningowy WB-EMS przewidywał wykonywanie ćwiczeń co ​​5 dni, 30-minutowe ćwiczenia „cardio” i trening siłowy z zastosowaniem metody EMS. W grupie kontrolnej prowadzono równolegle treningi wibracji całego ciała z naciskiem na „zwiększenie mobilności i dobrego samopoczucia". Głównymi punktami docelowymi zostały wybrane rejony brzucha i całkowita masa tłuszczowa ciała i masa mięśni szkieletowych kończyn (ASMM). Dalsze punkty docelowe to parametry zespołu metabolicznego według IDF (obwód talii, stężenie glukozy, trójglicerydów, cholesterolu HDL, skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi).

Wyniki

Przy dużym efekcie (ES: d `= 1,33), masa tłuszczowa okolic brzucha wykazuje znaczne różnice (p = 0,004) pomiędzy WB- EMS i KG (-252 ± 196 g, p = 0,001 wobec -34 ± 103 g, p = 0,330). Równolegle do tego w grupie WB-EMS spadł poziom tłuszczu całego ciała na -1.350 ± 876 g (p = 0,001) oraz w CG do -291 ± 850 g (p = 0,307) (różnica: p = 0,008, ES: d `= 1,23). ASMM wykazało istotne różnice (p = 0,024, ES: d `= 0,97) (. 249 ± 444 g, p = 0,066 vs -298 ± 638 g, p =, 173) pomiędzy grupą EMS i grupą kontrolną z wibracjami. Wyjątek stanowi brak istotnej różnicy pomiędzy grupami (p = 0,023, ES: d `= 1,10) w zakresie obwodu talii (EMS:. -5,2 ± 1,8 cm, p = 0,001 CG vs -3,3 ± 2, 9 cm, p = 0,006). Nie wykazano dalszych efektów zespołu metabolicznego (zob. wyżej).

Wnioski

Trening całego ciała EMS przeprowadzony przy małej intensywności treningu (ok. 45 minut w tygodniu) oraz w krótkim czasie interwencji (14 tygodni) wykazał istotny wpływ na strukturę budowy ciała osób starszych. Tym samym, WB-EMS może stanowić odpowiednią alternatywę dla treningu konwencjonalnego u osób z niskim obciążeniem kardiologicznym i ortopedycznym.

(Fritzsche, D. / Fruend, A. / Schenk, S. / Mellwig, K.-P. / Kleinöder, H. / Gummert, J. / Horstkotte, D., Klinika Serca Bad Oeynhausen 2010; 35 (1): 34–40)

Cel badania

Dowiedziono już wystarczająco, iż umiarkowany trening wytrzymałościowy w ramach prewencji wtórnej poprawia rokowania w przewlekłej niewydolności serca. W oparciu o istniejące doświadczenia, wiadomo już, że tylko niektórzy, objęci dobrą opieką, dobrze zmotywowani i głównie młodsi pacjenci mogą skorzystać na całkowitej, trwałej, terapii sportowej w praktyce klinicznej. Nasze własne doświadczenie z ogólną elektrostymulacją ciała pacjentów z niewydolnością serca wskazuje na niespodziewane dotąd możliwości leczenia objawów schorzeń neurohumoralnych, chorób zapalnych i mięśni szkieletowych w kontekście ogólnoustrojowej chroby CHI. Na tym tle zbadano efekt i akceptację ogólnego treningu całego ciała EMS u pacjentów z niewydolnością serca.

Motodyka badań

15 pacjentów, u których potwierdzono występowanie CHI odbyło 6-miesięczny program treningowy (całego ciała EMS) z zastosowaniem urządzenia miha bodytec. Parametry stymulacji określono jako 80 Hz i 300 mikrosekund na 4 s impuls i 4 s przerwy przez czas 20 minut, a następnie na zakończenie przeprowadzano relaksację w zakresie 100 Hz. Pacjenci sami dobierali wartość amplitudy (mA), a subiektywne odczucie „skurczu mięśni/uczucie przepływu prądu" ustawiono na 8 stopniu z 10 stopniowej skali natężenia. Specyfikacja obejmowała 40-70 powtórzeń w głównej części, ćwiczenia izometryczne w pozycji bez ruchu i dynamiczne ćwiczenia w ruchu. Wydajność serca oceniano we wstępnym teście oraz po trzech i sześciu miesiącach treningów za pomocą spirometrii, elektrokardiografii (EKG) i echa serca, stanu metabolicznego w tym kinazy kreatynowej (CK) i dehydrogenazy mleczanowej (LDH), a także wagi i rozmieszczenia tkanki tłuszczowej ciała (bilans impedancji).

Wyniki

Wykazano do 96% wzrostu poboru tlenu na progu beztlenowym (VO2AT 19,39 [± 5.3] ml / kg masy ciała [BW] przed rozpoczęciem treningów; VO2AT 24,25 [± 6,34] ml / kg mc (masy ciała) na koniec fazy treningu; p [l] 0,05). Rozkurczowe ciśnienie krwi znacznie spadło (psyst [l] 0,05; pdiast [lt] 0,001), przyrost masy mięśniowej wyniósł aż 14% przy stałej wadze. Ta metoda treningu została w 100% zaakceptowana (żaden pacjent nie zrezygnował). Pacjenci twierdzili, że ich subiektywna wydolność była znacznie wyższa.

Wnioski

Po raz pierwszy badanie wykazało efekty treningu EMS u pacjentów z niewydolnością serca. Poprawa w celu oceny ich zdolności, jak również optymalizacja parametrów mięśni fizjologicznych i metabolicznych, przewyższyła wyniki tradycyjnych form treningu aerobowego dla pierwotnej i wtórnej rehabilitacji kardiologicznej u chorych z CHI. Wybrana forma treningu posiada duży potencjał w leczeniu pacjentów z niewydolnością serca.